رمان فیکس

  -وای بابا بلاخره رسیدیم. بابا نگاهی بهم کرد و‌دستی پشت کمرم گذاشت و‌گفت : -اره بابا..انشالله که خیره خوب مدراکت رو بردار بریم.. چشمی…

چشمام رو بستم و سرم رو چرخوندم. نفس های عمیق می کشیدم تا خودم رو کنترل کنم و حرفی نزنم که تازه بدتر همه چیز…

  انقدر حالم خوب بود که لب هام میخندید و از چشم هام اشک میچکید! حالا دیگه اتاق پر شده بود از دکتر و پرستار…

 لبامو با زبونم خیس کردم و گفتم: -می دونی من چرا اینجام؟… مثلما نمی دونی.. می دونی من کیم؟..اینو هم نمی دونی….. با اخمی…

* * * * * #باربد چشمام میون شلوغی فرودگاه، دنبال بارلی ریزه میزم پرسه می زد. سرم رو سمت دیگه ای چرخوندم و مردد…

  دایی بی میل شیرینی برداشت و اروم تشکری کرد.نیشم شل شد قشنگ زده حال بهش خورده بود. مهلا و زندایی ام اومدن و کنار…

  مامان مهین از رو زمین بلندش کرد و رو یکی از صندلی های اون سمت راهرو نشوندش: _شاهرخ حالش خوب میشه عزیزم،با خودت اینطوری…

حق با او بود. عشق به تعبیر او، کار عبثی بود. همیشه یک طرف بیشتر دوست داشت. «من باید نگران باشم؟» صفحه دیگری ورق زدم…